កម្មវត្ថុនៃការបង្កើតអង្គការណាហ្សា
មនុស្សចង់ដឹងអំពីឋានលើ ឬឋានសួគ៌។ មនុស្សត្រូវការស្រាវជ្រាវរកពិភពដែលថ្មីដែលមិនទាន់មានអ្នកណាអាចរកឃើញនៅឡើយ។ នៅពេលដែលអ្នកប្រាជ្ញដ៏ល្បីល្បាញរបស់អង់គ្លេស លោកញូតុន ពាល់ត្រូវអាថ៌កំបាំងនៃធម្មជាតិដែលថាផែនដីនេះអណ្ដែតកណ្ដាលលំហអាកាស ស្រាប់តែមនុស្សទូទាំងពិភពលោកភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះគេជឿថាផែនដីធ្ងន់ម្លឹងៗមិនអាចអណ្ដែតកណ្ដាលអាកាសទៅរួចទេ។
កាលពីថ្ងៃទី០៤ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៥៧ កាំជ្រួចអន្តរទ្វីបរបស់សូវៀតម៉ាក R-7 បាននាំយកផ្កាយរណបស្ប៉ាត់នីក (Sputnik) ទៅកាន់ទីអវកាស ហើយជាផ្កាយរណបដំបូងគេបង្អស់នៅក្នុងពិភពលោក ដែលបានហោះចូលក្នុងតារាវិថី និងវិលតាមគន្លងគោចររបស់ផែនដី។ បន្ទាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍បាញ់បង្ហោះផ្កាយរណបស្ប៉ាត់នីក និងយានអវកាសជាបន្តបន្ទាប់មកទៀត រហូតដល់បញ្ជូនអវកាសយានិកទៅឋានព្រះចន្ទ្រកាន់តែបញ្ជាក់ច្បាស់តែម្ដងថាផែនដីនេះគឺពិតជាអណ្ដែតកណ្ដាលអាកាសមែន។ ការស្រាវជ្រាវអវកាស (space exploration) គឺជាកម្មវត្ថុដ៏គួរឲ្យជក់ចិត្តបំផុត ហើយបានបកស្រាយចម្ងល់ជាច្រើនរបស់មនុស្ស (ទោះបីមានភស្តុតាងថាផែនដីរាងមូល និងអណ្ដែតកណ្ដាលអាកាស ក៏នៅតែមានអ្នកមិនជឿ ឬជឿខ្លះ ហើយនៅសង្ស័យខ្លះ)។
នៅពេលដែលត្រូវបានចោទសួរ ថាតើពិភពចក្កវាឡិ ឬលំហ នេះមានជញ្ជាំង ឬមានទីបញ្ចប់ដែរឬទេ? អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមិនអាចផ្ដល់ចម្លើយប្រាកដប្រជាបានឡើយ។ ដោយសារមូលហេតុនេះហើយ ទើបមានទស្សនៈពីរសំខាន់ៗដែលមិនចុះសម្រុងគ្នា ហើយត្រូវមនុស្សយ៉ាងច្រើនគាំទ្រ គឺទីមួយទស្សនៈអរូបីជំនឿ ដែលអះអាងថាមានឋានសួគ៌ និងឋាននរក និងជាតិមុន ជាតិក្រោយ ចំណែកទស្សនៈម្ខាងទៀតបដិសេធទស្សនៈអរូបីជំនឿនេះ។
អ្វីដែលអ្នកអរូបីជំនឿប្រកាន់ខ្ជាប់នោះ គឺដរាបណាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមិនអាចបង្ហាញទឡ្ហីករណ៍ ឬភស្តុតាងរឹងមាំ ដែលបញ្ជាក់ថាទស្សនៈអរូបីខុស នោះគេមិនអាចបដិសេធទស្សនៈអរូបីជាដាច់ខាត ព្រោះបដិសេធក៏មិនត្រឹមត្រូវទាំងស្រុង បានត្រឹមបង្កើតបដិមតិ ឬមតិផ្ទុយ (antithesis)។ តាមពិត កម្មវត្ថុនៃវិទ្យាសាស្ត្រគឺមួយផ្នែកដើម្បីស្រាយចម្ងល់ និងវិវាទកម្មទាំងនេះឯង។
ណាហ្សាមកពីពាក្យ NASA (National Aeronautics and Space Administration = គណៈកម្មការជាតិស្រាវជ្រាវអាកាសចរណ៍និងអវកាស)។ អង្គការនេះស្ថិតក្រោមឱវាទរបស់រដ្ឋាភិបាលអាមេរិក និងត្រូវបានបង្កើតឡើងទៅតាមគំនិតផ្ដួចផ្ដើមរបស់អតីតប្រធានាធិបតីអាមេរិក លោកអៃសឹនហាវវើ (Eisenhover) ដើម្បីស្រាវជ្រាវអំពីដែនលំហអាកាស និងអវកាស។ វត្ថុបំណងសំខាន់បំផុតនៃការបង្កើតអង្គការណាហ្សា គឺដើម្បីអភិវឌ្ឍមធ្យោបាយធ្វើដំណើរ (vehicles) និងបំពេញបេសកកម្មស្រាវជ្រាវនៅក្នុងលំហអាកាស នៅក្នុងគន្លងគោចររបស់ភពផែនដី និងក្រៅគន្លងភពផែនដី។
អង្គការណាហ្សាមានការិយាល័យប្រាំផ្នែកសំខាន់ៗគឺ
១- កម្មវិធីអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិទ្យាក្នុងវិស័យអាកាសចរណ៍ និងអវកាស (ផលិតគ្រឿងបរិក្ខារសម្រាប់ប្រើប្រាស់និងសម្រួលការងារនៅក្នុងវិស័យស្រាវជ្រាវអវកាស)។
២- កម្មវិធីវិភាគនិងស្រាវជ្រាវអំពីលំហអាកាស (សិក្សាស៊ីជំរៅអំពីដើមកំណើត – រចនាសម្ព័ន្ធ និងវិវត្តន៍នៃពិភពចក្កវាឡ និងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ)។
៣- ការបញ្ជូនយាន ឲ្យធ្វើដំណើរគោចរក្នុងតារាវិថី (យានមានមនុស្សជិះ ឬគ្មានមនុស្សជិះ)
៤- កម្មវិធីសង្កេតអវកាស និងប្រមូលទិន្នន័យផ្សេងៗ (ជាកំណត់ហេតុ ឬជាវីដេអូ)
៥- កម្មវិធីអភិវឌ្ឍស្ថានីយអវកាស (Space Station)
ក្រៅពីនោះ ស្ថាប័នមួយចំនួនទៀតបាន និងកំពុងសហការយ៉ាងពេញទំហឹងជាមួយអង្គការណាហ្សា។ (ដកស្រង់ពីសព្វវចនាធិប្បាយ Britannica)
អំពីដំណើរដើមទងនៃការបង្កើតស្ថានីយអវកាសអន្តរជាតិ (International Space Station)
ស្ថានីយអវកាសអន្តរជាតិ ស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់អង្គការណាហ្សា។ សហរដ្ឋអាមេរិកជាអ្នកផ្ដួចផ្ដើមគំនិតស្ថាបនាស្ថានីយអវកាសអន្តរជាតិដំបូងគេកាលពីឆ្នាំ១៩៨៤ ប្រធានាធិបតីអាមេរិកកាលជំនាន់នោះ លោករ៉ូណលរេហ្គឹន (Ronald Reagan) បានប្រកាសឧបត្ថម្ភគាំទ្រចំពោះការស្ថាបនាស្ថានីយនេះឡើង និងបើកទូលាយឲ្យប្រទេសដទៃទៀតចូលរួមសហការ។
ប្រទេសដែលកំពុងសហការជាមួយអង្គការណាហ្សា : កាណាដា - ជប៉ុន - រុស្ស៊ី - អង់គ្លេស - បារាំង - អាល្លឺម៉ង់ - អ៊ីតាលី - ស្វីស - អេស្ប៉ាញ - ហូឡង់ - បែលហ្សិក - ដាណឺម៉ាក - ស៊ុយអែត …។ សព្វថ្ងៃ ពិភពលោកចាប់អារម្មណ៍លើការស្រាវជ្រាវស្ថានភាពនៅភពអង្គារ (Mars) ដើម្បីចង់ដឹងតើភពនេះមានលក្ខខណ្ឌប្រកប អាចឲ្យមនុស្សរស់នៅបានឬយ៉ាងណា? ព្រោះភពនេះល្បីថាធ្លាប់មានទឹក។ បើធ្លាប់មានទឹកប្រាកដជាមានឧស្ម័នអុកស៊ីហ្សែន។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានសន្និដ្ឋានបឋមថា ភពអង្គារមានខ្យល់អុកស៊ីហ្សែន ប៉ុន្តែអុកស៊ីហ្សែនមិនព្រមធ្លាក់មកក្រោមដូចនៅផែនដីសោះ ហើយអណ្ដែតខ្ពស់ទៅលើអាកាស។ អ្វីដែលសំខាន់លុះត្រាមនុស្សរកវិធីឲ្យឧស្ម័នអុកស៊ីហ្សែនធ្លាក់ចុះមកក្រោម ពុំនោះទេ ប្រសិនបើមនុស្សទៅរស់នៅទីនោះក៏គ្មានអ្វីដកដង្ហើមតែដដែល។ នេះជាកិច្ចការដ៏ធំលើសលប់ ហើយកំពុងនៅជាក្ដីស្រមៃនៅឡើយ មិនដឹងថាអាចក្លាយជាការពិតឬយ៉ាងណា ហើយបើក្លាយជាការពិត ក៏មិនមែនឆាប់ៗនេះដែរ៕
មនុស្សចង់ដឹងអំពីឋានលើ ឬឋានសួគ៌។ មនុស្សត្រូវការស្រាវជ្រាវរកពិភពដែលថ្មីដែលមិនទាន់មានអ្នកណាអាចរកឃើញនៅឡើយ។ នៅពេលដែលអ្នកប្រាជ្ញដ៏ល្បីល្បាញរបស់អង់គ្លេស លោកញូតុន ពាល់ត្រូវអាថ៌កំបាំងនៃធម្មជាតិដែលថាផែនដីនេះអណ្ដែតកណ្ដាលលំហអាកាស ស្រាប់តែមនុស្សទូទាំងពិភពលោកភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះគេជឿថាផែនដីធ្ងន់ម្លឹងៗមិនអាចអណ្ដែតកណ្ដាលអាកាសទៅរួចទេ។
កាលពីថ្ងៃទី០៤ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៥៧ កាំជ្រួចអន្តរទ្វីបរបស់សូវៀតម៉ាក R-7 បាននាំយកផ្កាយរណបស្ប៉ាត់នីក (Sputnik) ទៅកាន់ទីអវកាស ហើយជាផ្កាយរណបដំបូងគេបង្អស់នៅក្នុងពិភពលោក ដែលបានហោះចូលក្នុងតារាវិថី និងវិលតាមគន្លងគោចររបស់ផែនដី។ បន្ទាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍បាញ់បង្ហោះផ្កាយរណបស្ប៉ាត់នីក និងយានអវកាសជាបន្តបន្ទាប់មកទៀត រហូតដល់បញ្ជូនអវកាសយានិកទៅឋានព្រះចន្ទ្រកាន់តែបញ្ជាក់ច្បាស់តែម្ដងថាផែនដីនេះគឺពិតជាអណ្ដែតកណ្ដាលអាកាសមែន។ ការស្រាវជ្រាវអវកាស (space exploration) គឺជាកម្មវត្ថុដ៏គួរឲ្យជក់ចិត្តបំផុត ហើយបានបកស្រាយចម្ងល់ជាច្រើនរបស់មនុស្ស (ទោះបីមានភស្តុតាងថាផែនដីរាងមូល និងអណ្ដែតកណ្ដាលអាកាស ក៏នៅតែមានអ្នកមិនជឿ ឬជឿខ្លះ ហើយនៅសង្ស័យខ្លះ)។
នៅពេលដែលត្រូវបានចោទសួរ ថាតើពិភពចក្កវាឡិ ឬលំហ នេះមានជញ្ជាំង ឬមានទីបញ្ចប់ដែរឬទេ? អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមិនអាចផ្ដល់ចម្លើយប្រាកដប្រជាបានឡើយ។ ដោយសារមូលហេតុនេះហើយ ទើបមានទស្សនៈពីរសំខាន់ៗដែលមិនចុះសម្រុងគ្នា ហើយត្រូវមនុស្សយ៉ាងច្រើនគាំទ្រ គឺទីមួយទស្សនៈអរូបីជំនឿ ដែលអះអាងថាមានឋានសួគ៌ និងឋាននរក និងជាតិមុន ជាតិក្រោយ ចំណែកទស្សនៈម្ខាងទៀតបដិសេធទស្សនៈអរូបីជំនឿនេះ។
អ្វីដែលអ្នកអរូបីជំនឿប្រកាន់ខ្ជាប់នោះ គឺដរាបណាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមិនអាចបង្ហាញទឡ្ហីករណ៍ ឬភស្តុតាងរឹងមាំ ដែលបញ្ជាក់ថាទស្សនៈអរូបីខុស នោះគេមិនអាចបដិសេធទស្សនៈអរូបីជាដាច់ខាត ព្រោះបដិសេធក៏មិនត្រឹមត្រូវទាំងស្រុង បានត្រឹមបង្កើតបដិមតិ ឬមតិផ្ទុយ (antithesis)។ តាមពិត កម្មវត្ថុនៃវិទ្យាសាស្ត្រគឺមួយផ្នែកដើម្បីស្រាយចម្ងល់ និងវិវាទកម្មទាំងនេះឯង។
ណាហ្សាមកពីពាក្យ NASA (National Aeronautics and Space Administration = គណៈកម្មការជាតិស្រាវជ្រាវអាកាសចរណ៍និងអវកាស)។ អង្គការនេះស្ថិតក្រោមឱវាទរបស់រដ្ឋាភិបាលអាមេរិក និងត្រូវបានបង្កើតឡើងទៅតាមគំនិតផ្ដួចផ្ដើមរបស់អតីតប្រធានាធិបតីអាមេរិក លោកអៃសឹនហាវវើ (Eisenhover) ដើម្បីស្រាវជ្រាវអំពីដែនលំហអាកាស និងអវកាស។ វត្ថុបំណងសំខាន់បំផុតនៃការបង្កើតអង្គការណាហ្សា គឺដើម្បីអភិវឌ្ឍមធ្យោបាយធ្វើដំណើរ (vehicles) និងបំពេញបេសកកម្មស្រាវជ្រាវនៅក្នុងលំហអាកាស នៅក្នុងគន្លងគោចររបស់ភពផែនដី និងក្រៅគន្លងភពផែនដី។
អង្គការណាហ្សាមានការិយាល័យប្រាំផ្នែកសំខាន់ៗគឺ
១- កម្មវិធីអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិទ្យាក្នុងវិស័យអាកាសចរណ៍ និងអវកាស (ផលិតគ្រឿងបរិក្ខារសម្រាប់ប្រើប្រាស់និងសម្រួលការងារនៅក្នុងវិស័យស្រាវជ្រាវអវកាស)។
២- កម្មវិធីវិភាគនិងស្រាវជ្រាវអំពីលំហអាកាស (សិក្សាស៊ីជំរៅអំពីដើមកំណើត – រចនាសម្ព័ន្ធ និងវិវត្តន៍នៃពិភពចក្កវាឡ និងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ)។
៣- ការបញ្ជូនយាន ឲ្យធ្វើដំណើរគោចរក្នុងតារាវិថី (យានមានមនុស្សជិះ ឬគ្មានមនុស្សជិះ)
៤- កម្មវិធីសង្កេតអវកាស និងប្រមូលទិន្នន័យផ្សេងៗ (ជាកំណត់ហេតុ ឬជាវីដេអូ)
៥- កម្មវិធីអភិវឌ្ឍស្ថានីយអវកាស (Space Station)
ក្រៅពីនោះ ស្ថាប័នមួយចំនួនទៀតបាន និងកំពុងសហការយ៉ាងពេញទំហឹងជាមួយអង្គការណាហ្សា។ (ដកស្រង់ពីសព្វវចនាធិប្បាយ Britannica)
អំពីដំណើរដើមទងនៃការបង្កើតស្ថានីយអវកាសអន្តរជាតិ (International Space Station)
ស្ថានីយអវកាសអន្តរជាតិ ស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់អង្គការណាហ្សា។ សហរដ្ឋអាមេរិកជាអ្នកផ្ដួចផ្ដើមគំនិតស្ថាបនាស្ថានីយអវកាសអន្តរជាតិដំបូងគេកាលពីឆ្នាំ១៩៨៤ ប្រធានាធិបតីអាមេរិកកាលជំនាន់នោះ លោករ៉ូណលរេហ្គឹន (Ronald Reagan) បានប្រកាសឧបត្ថម្ភគាំទ្រចំពោះការស្ថាបនាស្ថានីយនេះឡើង និងបើកទូលាយឲ្យប្រទេសដទៃទៀតចូលរួមសហការ។
ប្រទេសដែលកំពុងសហការជាមួយអង្គការណាហ្សា : កាណាដា - ជប៉ុន - រុស្ស៊ី - អង់គ្លេស - បារាំង - អាល្លឺម៉ង់ - អ៊ីតាលី - ស្វីស - អេស្ប៉ាញ - ហូឡង់ - បែលហ្សិក - ដាណឺម៉ាក - ស៊ុយអែត …។ សព្វថ្ងៃ ពិភពលោកចាប់អារម្មណ៍លើការស្រាវជ្រាវស្ថានភាពនៅភពអង្គារ (Mars) ដើម្បីចង់ដឹងតើភពនេះមានលក្ខខណ្ឌប្រកប អាចឲ្យមនុស្សរស់នៅបានឬយ៉ាងណា? ព្រោះភពនេះល្បីថាធ្លាប់មានទឹក។ បើធ្លាប់មានទឹកប្រាកដជាមានឧស្ម័នអុកស៊ីហ្សែន។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានសន្និដ្ឋានបឋមថា ភពអង្គារមានខ្យល់អុកស៊ីហ្សែន ប៉ុន្តែអុកស៊ីហ្សែនមិនព្រមធ្លាក់មកក្រោមដូចនៅផែនដីសោះ ហើយអណ្ដែតខ្ពស់ទៅលើអាកាស។ អ្វីដែលសំខាន់លុះត្រាមនុស្សរកវិធីឲ្យឧស្ម័នអុកស៊ីហ្សែនធ្លាក់ចុះមកក្រោម ពុំនោះទេ ប្រសិនបើមនុស្សទៅរស់នៅទីនោះក៏គ្មានអ្វីដកដង្ហើមតែដដែល។ នេះជាកិច្ចការដ៏ធំលើសលប់ ហើយកំពុងនៅជាក្ដីស្រមៃនៅឡើយ មិនដឹងថាអាចក្លាយជាការពិតឬយ៉ាងណា ហើយបើក្លាយជាការពិត ក៏មិនមែនឆាប់ៗនេះដែរ៕
No comments:
Post a Comment