សង្គ្រាមកូរ៉េមិនមែនបញ្ចប់ទៅដោយសន្ធិសញ្ញាសន្តិភាព (peace treaty) ទេ ប៉ុន្តែដោយកិច្ចព្រមព្រៀងផ្អាកសង្គ្រាម (armistice) កាលពីថ្ងៃទី២៧ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៥៣។ មានន័យថាកិច្ចព្រមព្រៀងនេះមិនធានាសន្តិភាពយូរអង្វែងទេ ពោលគឺសង្គ្រាមនេះអាចផ្ទុះឡើងគ្រប់ពេលវេលា នាពេលខាងមុខ។ ម៉្លោះហើយ តាំងពីក្រោយកិច្ចព្រមព្រៀងរហូតមកទល់នឹងពេលនេះ ភាគីទាំងសងខាង កូរ៉េខាងជើង និងខាងត្បូងបានប្រុងជើងការ និងរៀបជើងព្រួលជាប់ជាប្រចាំ មិនធ្វេសប្រហែសជាដាច់ខាត (ជាពិសេសកូរ៉េខាងត្បូងត្រៀមទប់ទល់ ខ្លាចក្រែងកូរ៉េខាងជើងវាយលុក)។
យោងតាមកិច្ចព្រមព្រៀងផ្អាកសង្គ្រាម កូរ៉េខាងជើងនិងខាងត្បូង ឯកភាពដកកងទ័ពឲ្យឃ្លាតពីបន្ទាត់ព្រំដែនចម្ងាយ ពីរគីឡូម៉ែត្រម្ខាងៗ (កូរ៉េខាងជើងដកពីរគីឡូ ឯកូរ៉េខាងត្បូងក៏ដកថយពីរគីឡូ បូកចូលគ្នាស្មើនឹងបួនគីឡូម៉ែត្រ ទុកជាតំបន់គ្មានកងទ័ព – ប៉ុន្តែតាមពិត តំបន់គ្មានកងទ័ពនេះ សុទ្ធតែកងទ័ពទៅវិញទេ)។
ទិន្នន័យសង្ខេបអំពីតំបន់គ្មានកងទ័ព ដែលខ័ណ្ណព្រំដែនកូរ៉េទាំងពីរ
កាលបរិច្ឆេទសាងសង់ ឆ្នាំ ១៩៥៣ (ពេលបញ្ចប់សង្គ្រាមកូរ៉េភ្លាម)
បណ្ដោយប្រវែង ២៥០ គីឡូម៉ែត្រ
ទទឹងប្រវែង ៤ គីឡូម៉ែត្រ
អ្នកសាងសង់ អង្គការសហប្រជាជាតិ - កូរ៉េខាងជើង – កូរ៉េខាងត្បូង
ព្រំប្រទល់រវាងកូរ៉េខាងជើងនិងកូរ៉េខាងត្បូងត្រូវបានខ័ណ្ឌដោយខ្សែការពារដ៏រឹងមាំមួយដែលគេឲ្យឈ្មោះថា «តំបន់គ្មានកងទ័ព -de-militarized zone» ដែលសហរដ្ឋអាមេរិកជាអ្នកបង្កើតដើម្បីទប់ទល់នឹងការវាយលុកផ្នែកទ័ពជើងគោកពីកូរ៉េខាងជើង។ តំបន់នេះបង្កប់សុទ្ធតែគ្រាប់មីន ទាំងមីនធម្មតា និងមីនប្រឆាំងរថក្រោះ។
តំបន់គ្មានកងទ័ពត្រូវបានបង្កើតឡើងកាលពីឆ្នាំ១៩៥៣ ទៅតាមកិច្ចព្រមព្រៀងផ្អាកសង្គ្រាម ហើយជាខ្សែខ័ណ្ឌចែកព្រំសីមារវាងកូរ៉េខាងជើងនិងកូរ៉េខាងត្បូង។ តំបន់នេះមានឈ្មោះថាគ្មានកងទ័ព ប៉ុន្តែតាមពិត កងទ័ពយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ត្រូវបានដាក់ពង្រាយ និងឈរជើងជាប្រចាំ ដោយម្ខាងត្រៀមវាយលុក និងម្ខាងទៀតត្រៀមវាយទប់។ មូលហេតុសំខាន់បំផុតដែលសហរដ្ឋអាមេរិកនិងកូរ៉េខាងត្បូងមិនចុះហត្ថលេខាលើ «សន្ធិសញ្ញាប្រឆាំងគ្រាប់មីន -Mine Ban Treaty» ព្រោះដើម្បីរក្សាទុកគ្រាប់មីននៅតំបន់គ្មានកងទ័ពនេះឯង៕
No comments:
Post a Comment